Lors d'une fête célébrant l'arrivée des Journées finlandaises, personne ne remarque que Herman Koch ne cesse de bouger à cause de la douleur et doit constamment aller aux toilettes. De retour à table, il continue de sourire et d'avoir des conversations animées. La veille, après la biopsie, un photographe s'est présenté à son domicile. Dès que l’article en question avec la photo est publié, il le jette. Cela se lit sur son visage, pense Herman. Seuls son épouse et son fils de 25 ans sont informés. Quelques semaines plus tard, le docteur Francken évoque les résultats du dernier scanner à l'OLVG. Nous sommes le 3 février 2020. « Malheureusement, je ne peux pas faire mieux qu’il ne l’est actuellement », lance-t-il la conversation sur les mauvaises nouvelles. "Il y en a partout." Dans Allez-vous écrire à ce sujet ? Herman Koch décrit comment il gère son diagnostic et revient sur des moments marquants de sa vie. Il ne s'agit donc pas d'un livre sur « son combat contre le cancer », car il décide immédiatement qu'il souhaite que le cancer joue un rôle aussi limité que possible dans sa vie. « Oui, je vivrais, le cancer ne comptait certainement pas là-dessus. Je mettrais en pratique ma propre sagesse : « Ne rien faire est le chemin le plus court vers le bonheur ». Je ne ferais rien. Couverture souple

p een feestje ter ere van het verschijnen van Finse dagen merkt geen van de aanwezigen dat Herman Koch van de pijn steeds gaat verzitten en voortdurend naar de wc moet. Terug aan tafel blijft hij glimlachen en voert hij geanimeerd gesprekken. De dag ervoor is, na de biopsie, nog een fotograaf bij hem thuis geweest. Zodra het bewuste artikel met de foto is gepubliceerd, gooit hij het weg. Het is aan zijn gezicht af te lezen, vindt Herman. Alleen zijn vrouw en zijn 25-jarige zoon zijn dan op de hoogte. Een paar weken later bespreekt dokter Francken in het OLVG de uitslag van de laatste scan. Het is 3 februari 2020. ‘Ik kan het helaas niet mooier maken dan het is,’ begint hij het slechtnieuwsgesprek. ‘Het zit overal.’ In Ga je erover schrijven? beschrijft Herman Koch hoe hij omgaat met zijn diagnose en blikt hij terug op ijkmomenten in zijn leven. Het is daarmee géén boek over ‘zijn strijd tegen kanker’, want hij besluit eigenlijk meteen al dat hij de kanker een zo beperkt mogelijke rol in zijn leven wil laten spelen. ‘Ja, ik zou doorleven, daar had de kanker vast niet op gerekend. Ik zou mijn eigen tegelwijsheid, “Nietsdoen is de kortste weg naar geluk”, in de praktijk brengen. Ik zou niets doen.’