"Bed 13" se reflète astucieusement à travers Ulpian Agshtegu. Il (Ulpian) rencontre ce nouveau voyage, cette évasion permanente dans les limites de sept nuits. Une fois de plus le sujet de ce roman n'est pas simplement la mort et la complexité de la mort, mais est dédié à un reflet du désir, habillé d'une variété de couleurs qui se ressemblent douloureusement. Le plus important apparaît d'abord dans la figure du fils et du père opposé (lorsque le père choisit le grand chêne et que son fils coupe le chêne court dans la journée).

“Shtrati 13”, pa dashur të them se çfarë ka dashur të thotë autori, sepse ky nuk është as qëllimi im, do të thosha se romani i kushtohet jetës dhe dashurisë për jetën. Edhe pse vdekja është e pranishme tërë kohën. Kështu e ndjeva unë... Njeriu është në udhëtim përjetësisht, sikur është i gatshëm përherë për arratisje. Është i gatshëm përherë për sakrifica. “Shtrati 13” na pasqyron artistikisht këto përmes Ulpian Agshtegut. Ai (Ulpiani) këtë udhëtim përjetësie, këtë arratisje të përhershme e përshfaq brenda atyre shtatë netëve. Do të theksoj edhe njëherë se narracioni në këtë roman nuk flet thjesht për vdekjen dhe kompleksitetin që ka vdekja, por i kushtohet jetës me një refleksion të asaj të dëshirueshmes, të veshur me shumëllojshmërinë e ngjyrave që ngjasojnë me dhembje patjetërsisht të dashur ose dashuri patjetërsisht të dhembshme. Këtë e shohim gati në të gjitha faqet e romanit, por më e spikatur më duket del përmes figurës së babës kundrejt të birit (kur babai zgjedh lisin e gjatë dhe të birit ia lë lisin e shkurtër), pastaj kjo spikatët edhe në marrëdhënie në mes Ulpianit dhe Fjollës, përmes përshkrimit të pishës që ishte rritur në shkëmb, pastaj përmes figurës së të vdekurit pa emër dhe varrit të tij.