Les rideaux du bâtiment rose de trois étages de Şişli étaient bien fermés. La faible lumière de la lampe à pétrole atténuait la pièce. Il y avait six personnes. Ils se tenaient autour de la table avec la carte étalée dessus.Ils étaient les enfants d'une génération malheureuse. La vie les avait toujours obligés. Ils n'avaient pas vu l'extérieur depuis presque un jour. Sous leurs moustaches, ils transpiraient. Sur la carte,l'absence des montagnes les faisaient combiner Çanakkale avec Tripoli, le Yémen avec le Sinaï et des Balkans avec le Caucase. Et après tout, ils étaient coincés dans cette pièce exiguë.
Il leva les yeux de la carte qu'Uzuu avait longtemps racontée. Il regarda ses amis qui ne respiraient même pas. C'était le moment fatidique de la nation. Tout ce qu'il y avait à dire avait été dit. La discussion était finie. Un léger nuage de chagrin parcourut ses yeux bleu acier.
Il a dit:

"Il est temps. Nous ne serons pas désespérés."
Nous sommes au bord de la falaise.
Ils veulent nous jeter vivants dans la tombe.

Şişli’deki üç katlı pembe binanın perdeleri sıkı sıkıya kapalıydı. Gaz lambasının cılız ışığı, odayı hayal meyal aydınlatıyordu. Altı kişiydiler. Üzerine harita yayılmış masanın etrafında, ayaktaydılar.

Talihsiz bir kuşağın çocuklarıydılar. Hayat onları hep mecbur bırakmıştı. Bıyıkları terlediğinden beri neredeyse bir gün olsun günyüzü görmemişlerdi, Çanakkale’den Trablus’a, Yemen’den Sina’ya, Balkanlar’dan Kafkaslar’a vuruşmadıkları coğrafya kalmamıştı. Ve neticede, işte bu daracık odaya sıkışmışlardı.

Uzuuun uzun anlattığı haritadan başını kaldırdı. Adeta nefes bile almayan arkadaşlarına baktı. Ulusun kader anıydı. Söylenecek ne varsa söylenmişti. Söz bitmişti. O çelik mavisi gözlerinde belli belirsiz bir keder bulutu dolaştı.
“Vakit tamam” dedi...

“Umutsuz olmayacağız. Uçurumun kenarındayız. Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar.
Son bir cüret belki kurtarabilir.
Anadolu’ya geçiyoruz!”